Erbu Şallı’nın 2013 senesinde boşandığı Harun Tan ile evliliğinden dünyaya gelen Pars Tan, geçtiğimiz yıl nisan ayında uzun süre savaşım etmiş olduğu lenfomaya yenilerek yaşamını yitirdi. Oğlunun vefat haberiyle sarsılan Şallı, YouTube kanalında içini döktü. Hayatındaki dönüm noktalarını özetleyen Ebru Şallı, yaşamış olduğu zorluklardan da bahsetti. Şallı, “Evladı olan insanoğlu bence korkmalı.” dedi.

İşte Ebru Şallı’nın açıklamalarından ara başlıklar:

“95 senesinde Türkiye güzeli seçilerek tanındım. Annemin ısrarı üstüne bu yarışmaya katıldım. Babamın haberinin olmadığı ve yaşımı da bir yaş büyüttüğüm doğrudur. Lise son derslik öğrencisiydim. 90’lı yılların sonunu yakalamak benim için oldukça büyük keyifti. O zamanlar Top modellik revaçtaydı. Begüm Özbek’ler, Deniz Pulaş’lar, Merve İldeniz’ler… Bu adları yakaladım ben. Şanslıyım bu sebeple o bir akımdı. Ben onlarla birlikte podyumda yürüdüm.

“GECE HAYATIM YOK”

Tüm dünya mutfaklarının kurslarına gittim. O da beni oldukça mutlu etti. Devamlı yiyecek yapıyordum. Sonrasında yiyecek kitapları yaptım, yiyecek programları yaptım o da bir dönüm noktasıydı benim için. İki yıla yakın diksiyon kurslarına gittim. Eğitim aldım bu mevzuda. Benim çıktığım zamanlarda ben değişik bir tiptim. Koyu renk saç, mavi gözler, gamzeler Türkiye’de bayağı dikkat çekmişti. Benim asla gece hayatım olmadı. Bu sebeple hep erken yatardım.

“EVLİLİKÇİYİM”

Evlilikçi bir yönüm var. Evlilik ve aile ortamı benim için mühim. O yüzden oldukça uzun süre hep evliydim, hala da evli biriyim. Güzel bir şey bence, negatif bir şey bulunduğunu düşünmüyorum. Oldukça azca evli olmadığım bir süre var, o sürede de oldukça zorlandım. Hakikaten bunu itiraf ediyorum. Evli olmadığım birkaç yılda oldukça zorlandım. Kime merhaba desem adınız onunla çıkıyor. Bu ne kadar zor bir yaşam! Erken yaşta evlendiğim için kendimi bir bakıma korumuşum. Sonrasında o boşanma sürecinde ‘noluyo ya’ dedim.

İki tane çocuk doğurmak oldukça güzeldi. Ben anne olmayı oldukça sevdim. Anaç da bir yapım var. 17 yıl ilkin Bero hayata merhaba dedi. Aralarında 6,5 yıl var sonrasında Ponçiğim Pars hayata merhaba dedi. Yalnız anne sütüyle besledim çocuklarımı. Bu oldukça önemli bence.

“KİMSEYE ANLATMADIM”

Bir dönüm noktam da doğal ki Ponçiğim ile yaşadığım durum. O mevzuyla ilgili hem konuşmak isterim hem istemiyorum. Zor hitabı… Haksız yere eleştirildiğimi düşünüyorum. Ponçiğin durumu her insanın başına gelebilir. Tanrı asla hiç kimseye vermesin fakat her ebeveynin başına gelebilir. Bu bir dünya, yarın ne olacağımız belli değil. Bir hastalık. İlk başta inanmak istemiyorsunuz. Pars’ın hastalığı olduğunda ben derhal ignore ettim durumu. Olmasını istemedim her anne şeklinde… Göğüsledim durumu. İşin içine girip, Iyi mi çözeriz? Nasıl yapsak? Sonrasında esasen acele iyileşiyor şeklinde bir durum oldu. Oldukça güzel cevaplar aldık hastalığın tanısı konulduktan sonrasında. Bunu hiç kimseye anlatmadım. Çocuğa bu şekilde bir anı kalsın istemedim. Bu sebeple iyileşecekti…

“EMPATİ BİLE YAPAMAZ”

Bu durumu yaşayan tek hanım ben değilim. Tek anne ben değilim. Bunun şımarıklığını da yapmak istemiyorum. Fakat insanların oldukça büyük konuştuğunu görüyorum. Evlatları olan insanoğlu iyi mi korkmadan fena yorum yapmış olup, fena cümleler kullanabiliyorsunuz? Benim yaşadığım acıyı iyi mi anlayabilirler? Anlama şansı var mı bir insanoğlunun? Yaşamadan anlayamaz ki! Empati yapabilir mi, bence yapması imkansız!

“ACIMASIZLAR”

2,5 yıla yakın ben hastanede yaşadım. Orayı bir eğlence alanına çevirdim. Biz ilik nakline giderken ‘ilik hediyesi’, ‘ilik eğlencesi’ diye bir oyun çıkardım. İnanılmaz bir şeydi. Tüm aile sanki diş buğdayı şeklinde armağan aldı. Pars oldukça eğlendi. İnanılmaz şeyler yaşadık. Bu tarz şeyleri yaşamış bir insan olarak meydana getirilen yorumları oldukça korkusuz, acımasız buluyorum.

Şöyleki bir şey planlanıyor, bunu hissediyorum: Ebru Ponçiğini yitirdi, artık o da ölür. Olması ihtiyaç duyulan bu. Bunu mu istiyorsunuz? Benim bir tane daha oğlum var, akrabalarım var. Asla mi aklınıza gelmiyor bu şekilde şeyler. Elbet yorum yapabilirsiniz fakat ilkin vicdanınızı düşünün. Ben Pars’ımın istediği şeklinde burada, karşınızdayım. Ara sıra ağlıyorum. Ağlamak da insani bir duygu. Tanıdığım birisi ‘Ya Ebru mükemmel, oldukça güzel çekimler yapıyosun, seyahatlere gidiyorsun, çalışıyorsun, her şey oldukça güzel gidiyor, oldukça güzel görünüyorsun, daha da mı gençleştin sen?’ dedikten derhal sonrasında ‘Fakat doğal senin iyi olma şansın yok ki… Naparsan yap’ dedi. Kan dondurucu bir cümle. Kafa bu, mantalite bu…

“PONÇİK’LE SÜREKLİ İLETİŞİMDEYİM”

Asla kimse benden ölmemi beklemesin. Ben yaşadığım acıyı kendim biliyorum. Bunun hesabını hiç kimseye vermek zorunda değilim. Bunun hesabını bana kimse de soramaz. Bu benim acım. Ben yaşıyorum, iyi mi yaşayacağıma kendim karar veririm. Birazcık Tanrı’tan korkun. bir lokma vicdanınız olsun. Ponçik beni koruyor. Ben onunla devamlı iletişimdeyim. Bazı şeyler de yaşıyorum esasen. Bu mevzuyla ilgili elinizi vicdanınıza koyarak yorum yapın, ebeveyn iseniz de birazcık korkun.”